یادداشت:فردین زارعی
سال ها از جنگ تحمیلی و حماسه ها و اسطوره های واقعی خالق این حماسه‌ها میگذرد، ایامی که هر کسی با هر تفکری با هر سن و شغل و سوادی بی هیچ چشم داشتی پای کار آمد، آمد و ماند و رشادت ورزید، غیرت به خرج داد و شد آنچه که می بینیم کشوری آزاد و مستقل که حتی بند انگشتی از خاک پاکش را به دست هیچ دشمنی ندادند، غیرتشان آنقدر فراگیر بود که جنگ نیز تمام شد اما مردم همیشه سایه آنها را در همه شئونات کشور حس می کردند و می بینند انگار همیشه مراقبند تا مبادا اصول و ارزش ها فراموش شود تا خدای ناکرده غیرت ملی‌مان کمرنگ نشود؛ که هر گاه چنین حس شد و گم شدیم در کوچه پس کوچه های روزمرگی، رخ نمودند و نشانی از خود دادند و عطرشان پیچید در شهرها و روستاها مان و دوباره زنده شد آن حس ناب غیرت و عشق به وطن. راستش، خیلی ها هنوز هم که رنج دنیا پاگیر شان می کند سری می زنند به شهدا و روحی سبک می کنند انگار از خواب بیدار می شوند و شمیم بهشت روحشان را می نوازد. سر مزار شهدای گمنام پارک کوهستان که میروی رایحه دل انگیز شهدا در فضای زیبای آن مکان هر کسی را مست و مدهوش می کند و به راستی چه زیبا رسمی بود آن اوایل که در کل کشور رایج شده بود و هنوز اثراتش تا ابد باقی است!
اما هدفم از این مباحث چه بود، اخیراً باز هم مملکت متبرک شده به قدوم پاک شهدای گمنام مان و قرار است تعدادی از ایشان در شهرمان آرام گیرند. اما چند سالیست سنتی عجیب توسط برخی دوستان جامانده از قافله شهدا گریبان این گمنام آشنا را گرفته و نمی‌دانم با چه توجیهی پیکرهای مطهر فرزندان گمنام روح الله را مصادره کرده، آنگونه که پس از تشییعی باشکوه که نشان از ارادت و علاقه قلبی مردم دارد با سرعت و واکنشی محیرالعقول از درب مسجد جامع شهدا از دسترس مردم خارج و به خانه ابدی شان که در جایی دور از دسترس عموم قرار دارد برده و تدفین می شوند. منکر نیستیم که قبور شان باشکوه و پر از احترام است، اما آیا شهدای گمنام فقط مختص آن مکان خاص و محدود و افراد خاص می باشد و فقط همین پیکر و همین قبور هستند؟ یا نه مسائلی فراتر از ذهن ما در دست دارند، شاید دلیلش را من نمی دانم اما هرچه با خود کلنجار رفتم ندانستم چرا این گمنامان بی نشان که سال ها در غربت آرمیده بودند الان که در این زمانه غبارآلود رخ نموده اند تا گره گشایی کنند باز هم باید در غربت و تنهایی سر کنند. اگر کمی دقت کنید به جز آن پنج شهید عزیز مدفون در پارک کوهستان دیگرهیچ شهید گمنامی در دسترس عموم نیست، هرچه آمد عموماً در اماکن نظامی و خاص تدفین شد و در دسترس ترین شان مدفون شدند در یکی از اماکن آموزشی که آن هم کمی دور از دسترس است. راستی چرا فرزندان این مردم غیور را به خودشان ندهیم اگر گره ای وجود دارد خصوصاً در حوزه هویت و فرهنگ ملی بین جوانانیست که آن زمان های خون وحماسه را درک نکردند، این ها باید همدم شهدا شوند و عطر این شهدا باید روحشان را جلا دهد و الا چه سود هرچه مزار پاکشان زیباتر و رفیع تر وقتی تنها انگشت‌شماری خاص که قطعاً هویت و فرهنگ والای ایثار و شهادت را وارث هستند به آنها دسترسی دارند. وطن فقط این اماکن خاص نیستند وطن همه خاک گلگون و حماسی ایران است.
نفسمان تنگ است دوباره تا عمق جانمان را غبار گرفته، شهدای مان را مصادره نکنید.
