عبدالله مرادای – میلکان
تولید، انتقال و توزیع نیروی برق یکی از صنایع حساس و استراتژیک دنیای امروز است. نمی توانیم هیچ صنعت و خدماتی را پیدا کنیم که به انرژی الکترونیکی و برق وابستگی نداشته باشد.
برق یکی از انرژی‌هایی است که امکان ذخیره آن در حجم بالا وجود ندارد و اساسا به همان میزان که مصرف می‌شود باید تولید شود.
ظرفیت اسمی نیروگاه‌های موجود در ایران حدود ۸۲ هزار مگاوات است که معمولا ۵۸هزار مگاوات آن در مدار قرار می‌گیرد. بخشهایی از این ظرفیتها بنا به دلایلی چون تعمیرات برق آبی بودن و کمبود آب پشت سدها و… وارد مدار نمی‌شود.
اگر مصرف از این میزان بالاتر برود یعنی رسیدن به پیک برق که موجب قطع برق و خاموشی می‌شود.
مصرف برق تنها در روزهایی از تابستان و برای چند ساعت بالاتر از میزان تولید است و برای صنعت برق و دولت با این وضعیت بودجه‌ای احداث نیروگاه جدید هم هزینه بر و هم زمان‌بر است.
هزینه ساخت نیروگاه‌های ۱۰۰ مگاوات در ایران برای هر مگاوات حدود ۵۰۰ هزار دلار سرمایه‌گذاری می‌خواهد.
حالا تنها با صرفه‌جویی و انتقال برخی مصارف پرمصرف مانند: استفاده از اتو، ماشین لباس شویی ، ماکروفر، توستر و… از ساعت پیک به دیگر ساعات شبانه روز از قطعی برق و رسیدن پیک برق جلوگیری کنیم و دیگر نیازی به ساخت نیروگاه نداشته باشیم.
این روزها شاهد بالا رفتن مصرف برق و قطع این انرژی هستیم که همه به آن وابسته شده‌ایم. اگر مصارف غیر ضروری در این ساعات را کاهش ندهیم مجبور می شویم بی خیال استفاده از برق در این ساعات شویم.
با توجه به میزان تولید، مصرف و الگوی مصرف شاید چاره ای جز قطع برق وجود نداشته باشد و بهتر آن است که این قطعی ها همچون چند سال پیش برنامه ریزی شده و با اطلاع قبلی انجام شود اما این اقدام مشکلات امنیتی به دنبال خواهد داشت که حداقل آن دزدی سیم و تاسیسات برقی است. که خاموشی‌های بیشتری را به دنبال خواهد داشت.
