«شـاد» شـوق معلمی را گرفته

گروه اجتماعی میلکان
نامش شاد است اما این روزها خیلی‌ها را غمگین و کلافه کرده است. دانش‌آموز، والدین و معلمین هرکدام به شکلی با مشکلات این برنامه درگیرند.
والدینی که هر روز سعی می کنند سبک آموزشی و مباحث درسی را یاد بگیرند و در یادگیری درس ها به فرزند خود کمک کنند.
دانش آموزانی که تلاش می کنند با آموزش مجازی کنار بیایند. معلمانی که این روز ها بیشتر وقتشان درگیر آموزش به دانش آموزان است و سعی می کنند آنها را به سبک جدید درس خواندن عادت بدهند.
خیلی از ما فقط کلیپ های طنز کلاس‌های مجازی منتشر شده در فضای مجازی را دیده‌ایم. کلیپ هایی که باعث می‌شود اعتماد به نفس معلمان و دانش آموزان برای حضور فعال در این کلاس‌ها پایین بیاید. هنگام تدریس با استرس بیشتری در کلاس های مجازی شرکت کنند، اگر کلمه ای اشتباه تلفظ شود جماعتی این اشتباهات را در بوق وکرنا میکنند.همین امر باعث نوعی ترس از حضور در کلاس مجازی می شود.
پشت صحنه این تدریس های مجازی چه می گذرد؟
یک معلم پایه چهارم ابتدایی که در روستایی اطراف کرمانشاه تدریس می‌کند می‌گوید: دانش آموزان من اکثراً تلفن هوشمند ندارند و آنهایی که تلفن هوشمند دارند کار کردن با آن را خیلی خوب بلد نیستند. در خانواده آنها معمولا پدر و مادر ها با سواد نیستند تا در آموزش درس ها به آنها کمک کنند.
این معلم ادامه داد: بعضی از این دانش آموزان حتی توانایی خرید اینترنت را ندارند و به واسطه اینکه از سال پیش هم خیلی خوب آموزش ندیده اند من برای ساده‌ترین سوالات پاسخ های خیلی عجیبی دریافت می‌کنم.
وی ادامه داد: اگر تمام این مشکلات حل شود تازه با مشکلات آنتن دهی اینترنت و شادی که گاه و بی‌گاه هنگ می کند روبرو می‌شویم.
کلاس اولی تصویری از مدرسه و معلم ندارند
یک معلم پایه اول ابتدایی می‌گوید: دانش آموزان کلاس اول تصویر کامل یا دقیقی از مدرسه و معلم ندارند. این مسئله باعث می شود سخت تر با ما ارتباط بگیرند و ما مجبوریم تماس های تلفنی و تصویری طولانی با بچهها داشته باشیم تا معلم شان را باور کنند.
وی ادامه داد: از کلاس ۳۷ نفره من ۷نفر تلفن هوشمند ندارند من نگران آینده این بچه ها هستم.
چند نفری هم که پدر و مادرشان تلفن هوشمند دارند اما اجازه نمی دهند تلفن دست فرزندانشان باشد و خودشان نیز با ما همراه نمی شوند.
برخی از کودکان عملا ترک تحصیل کرده‌اند
علی‌رغم مکالمات طولانی که با این خانواده ها داشتیم راضی نشدند با ما همکاری کنند. این کودکان عملا ترک تحصیل کرده‌اند و والدین آنها می‌گویند:« تا زمانی که مدارس مجازی است نمی‌خواهند فرزندانشان تحصیل کنند.»
این معلم ادامه داد: ما بجز آموزش های دروس به خانواده ها باید آموزش های مربوط به تلفن های هوشمند را هم بدهیم تا بتوانند با ما همراه شوند. حتی زمانی که مبتلا به بیماری کرونا بودم آموزش ها و ارتباطم را قطع نکرده و همچنان کلاس ها را برگزار کردم. وی تصریح کرد: من هر روز صبح ساعت ۶ شروع می کنم به ارسال فیلم های آموزشی که شب قبل ضبط کرده ام و معمولا بعد از چند بار ارسال کردن بالاخره  حدود ساعت ۷/۵فیلم ها آپلود می شوند. تا ساعت یک همراه بچه ها هستم، بعد از اینکه کلاس تمام می شود بلافاصله پیام  و تماس خانواده و دانش آموزانم شروع می شود و معمولا تا عصر و گاهی تا شب این تماس ها ادامه دارد. در این میان باید به فرزندانم در رفع مشکلات درسی شان کمک کنم، دوباره از عصر تا نیمه‌های شب مشغول ضبط فیلم و ساخت وسایل کمک آموزشی هستم.
این معلم کلاس اول ابتدایی ادامه داد: پیش از کرونا یک تلفن هوشمند برای من و فرزندانم کافی بود اما حالا تمام وقت موبایل در دستم است برای اینکه بتوانم پاسخگو باشم مجبور شده ام برای فرزندانم موبایل جدا بگیریم و با توجه  به شرایط  اقتصادی این روزها هزینه سنگینی دارد.
همین طور هزینه مربوط به اینترنت، با اینکه اینترنتی برای فرهنگیان در نظر گرفته اند؛ با توجه به ارسال ودریافت فیلم ها و فایل های زیاد خیلی زود این حجم تمام می شود. مشکلات قطع شدن وای فای و دیتا ما را مجبور می کند. هر وقت یکی از این ها قطع شود به آن شبکه دیگر وصل شویم.
وی ادامه داد: گاهی بچه ها بهانه می گیرند یا خانواده ها کلافه می شوند من با آن ها صحبت می کنم به آن ها دلداری می‌دهم. آن ها را به آرامش دعوت می‌کنم.
وی در خصوص والدین کارمند میگوید: بعضی از والدین کارمند و به هر حال شاغل هستند و ما زمانی بعد از زمان مشخص کلاس، دروس را برای آنها توضیح می‌دهیم.
وی در پایان گفت: بعضی از بچه ها و والدین به کلاس ها توجه ندارند و من و خیلی از همکارانم. نمی توانیم بی تفاوت باشیم و بار ها با آن ها تماس می گیریم که با ما همراه شوند.
دروس بچه های هنرستان اکثرا عملی است و نیازمند حضور درکارگاه است
یک معلم دبیرستان می گوید: بچه‌های دبیرستان کمی شیطنت دارند و همراه کردنشان با کلاس ها سخت تر است و شاد که مدام قطع می شود مجبورم در پیام رسان های دیگر با بچه ها در ارتباط باشم البته شاد نسخه بروز ios ندارد و من نمیتوانم برای بچه ها پیام صوتی بفرستم پیام های آن ها را نیز نمی توانم بخوانم من و بچه ها که آیفون دارند این مشکل را داریم، علاوه بر این پسرم مدام استرس دارد موقع امتحان هایش شاد قطع نشود و زمان امتحانش تمام نشود. وی ادامه داد: من معلم رشته گرافیک هستم دروس بچه های هنرستان اکثرا عملی است و نیازمند حضور درکارگاه است و مجازی کار کردن واقعا سخت است. ما مجبوریم وسایل زیادی در خانه فراهم کنیم تا مثل کارگاه تدریس کنیم.
برای همین کل هفته تک به تک نمونه کار دانش آموزان را چک کرده ایراداتشان را رفع میکنم.
وی افزود:زندگی خصوصی‌ام متلاشی شده و وقت خیلی کمی برای فرزندان و خانواده ام دارم. یک معلم دبیرستانی دیگر اصلی ترین دغدغه خود و همکاران را نداشتن گوشی هوشمند بچه ها می‌داند و می‌گوید: بچه ها از تلویزیون درس ها را پیگیری کنند اما نظم برنامه ها خیلی مشخص نیست و شیوه تدریس کاملا متفاوت است. همین بچه ها را گیج کرده است. او مسئله بعدی را مشکلات خود شاد می‌داند، می خندد و می‌گوید: شاد یک نسخه بسیار بسیار ضعیف از تگرام است با کیفیت خیلی پایین، برای پیام صوتی آن قدر کیفیت صدا را پایین می‌آورد که بجای تدریس انگار که می خواهیم بچه ها را خفت گیری کنیم. فیلم و تصاویری ارسال نمی شوند یا خیلی سخت ارسال می شوند. این‌ها تنها بخشی از پیام ها و صحبت هایی بود که من با معلم ها داشتم.
دغدغه مشترک معلم‌ها نگرانی برای دانش آموزانی است که نمی‌توانند در کلاس ها شرکت کنند. زندگی شخصی این روز های معلمان کاملا بهم ریخته است. زمانی که در گذشته با آرامش در کنار خانواده می‌گذارندند.
این روزها درگیر پاسخ دادن به تماس و پیام بچه ها و والدین می‌گذرد. معلمانی که میدانیم پزشکان، مهندسین، طراحان، هنرمندان و… این سر زمین را تربیت می‌کنند و چه تلخ است که می شنویم از کسانی: ( که خب کار سختی نیست  تو گوشی چند تا مطالب برای بچه ها می فرستند و حقوقشان را می گیرند) آواز دهل از دور خوش است معلمان اکثرا در تمام شبانه روز کمتر از ۷ ساعت وقت برای زندگی شخصی شان دارند. معلمی در حالی به عنوان یکی از پر استرس ترین شغل های دنیا معرفی شده است و روانشناسان آن رابه عنوان یکی از سه حرفه پراسترس دنیا می شناسند که متاسفانه این شغل در بسیاری از کشورها از میزان درآمد بالایی برخوردار نیست. در اکثر کشورهای پیشرفته معلمان جز طبقه ممتاز جامعه هستند که متاسفانه در کشور ما اینطور نیست. به واسطه ویروس کرونا ما چاره ای جز تغییر در سبک زندگی و آموزش نداریم. امر آموزش نیازمند همراهی معلمان و خانوادهها و دانش آموزان با هم است .