گردشگری سلامت و نیاز حیاتی به سرمایه گذاری دولت در بخش پذیرش بیماران بین الملل

یادداشت: هانیه محمدی
در مقطع کنونی که اقتصاد جهانی به سمت اقتصادهای دانش‌بنیان و خدماتی گرایش پیدا کرده است، ایران نیز سعی دارد برای کاستن از وابستگی اقتصاد کشور به نفت، راه‌های دیگری برای رونق اقتصادی و کسب ارز خارجی  بیابد .
یکی از این راه‌ها صنعت گردشگری سلامت است .این صنعت شامل مجموعه‌ای از خدمات درمانی، زیبایی، توانبخشی و مراقبت‌های ویژه پزشکی برای بیماران بین‌المللی است که با قدرت شتاب دهنده خود در تولید و ورود ارز خارجی به چرخه اقتصادی کشور ،موجب توسعه زیرساخت‌های حیاتی و ارتقاء دانش فنی در داخل کشور می گردد.
هر گردشگر سلامت یک دارایی نامشهود با بازدهی بالا است که دارای سبد هزینه‌ای بسیار بالاتر و حتی چند برابری نسبت به گردشگران تفریحی یا زیارتی هستند.
برخی تحلیل‌ها حاکی از آن است که ارزآوری حاصل از درمان یک بیمار با عمل جراحی پیچیده، ممکن است معادل ارزش صادرات مقداری قابل توجه از کالاهای نفتی یا غیرنفتی باشد مضاف براینکه درآمدهای نفتی همواره با نوسانات شدید قیمت جهانی، تغییرات ژئوپلیتیکی و فشارهای تحریمی بین‌المللی مواجه هستند.
در حالیکه؛ اولا گردشگری سلامت منبعی پایدارتر و متنوع‌تر برای ورود ارزهای سخت (مانند دلار و یورو) می باشد.  دوما  نیاز به خدمات درمانی یک نیاز جهانی و دائمی است که تحت تأثیر رکودهای اقتصادی قرار نمی‌گیرد
سوما جذب گردشگر سلامت نیازمند انطباق زیرساخت‌های بهداشتی کشور با استانداردهای بین‌المللی (مانند اخذ گواهینامه‌های JCI) است. این الزام منجر به سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت و ضروری در بخش درمان می‌شود که نفع نهایی آن نصیب شهروندان داخلی نیز خواهد شد
ارتقاء بیمارستان‌ها و نوسازی بخش‌های بستری، اتاق‌های عمل و تجهیز مراکز درمانی و کلینیک‌های خصوصی با تکنولوژی‌های روز وتجهیزات پزشکی پیشرفته دنیا، ارتقای دانش تخصصی پرسنل درمانی ومدیران بیمارستانی برای کار با بیماران بین‌المللی و آشنایی با پروتکل‌های جهانی و دانش روز و تسلط به زبانهای خارجی از دیگر مزایای سرمایه گذاری دربخش گردشگری سلامت توسط دولت می باشد.
تاثیر گردشگری سلامت تنها به دریافت مستقیم هزینه درمان وارتقاء بخش بهداشت و درمان محدود نمی‌شود؛ بلکه از طریق ایجاد زنجیره‌ای از تقاضا در بخش‌های مختلف اقتصادی، اثر چندگانه (Multiplier Effect) قابل توجهی بر اقتصاد ملی دارد.
یک گردشگر سلامت از خدمات مختلفی در طول اقامت خود برای درمان استفاده می کند و خودبخود باعث  ارتقاء این خدمات و رونق هر کدام از این خدمات می شود؛ از جمله: اقامت در هتل برای بیمار و همراهان ( ارتقاء صنعت هتلداری )، حمل ونقل ایمن (توسعه خدمات رانندگی با تسلط به زبان انگلیسی)، ترانسفر فرودگاهی ویژه ، خدمات آمبولانسی .( منجر به تقویت زیرساخت اورژانس)، خدمات ترجمه ونیاز به مترجمان مسلط به اصطلاحات پزشکی،خدمات فرهنگی بیمار (زمان اقامت  فرصتی است برای تعامل فرهنگی با بیماران خارجی ).
با رفع موانع بوروکراتیک، سرمایه‌گذاری هدفمند در زیرساخت‌ها و ارتقاء مستمر کیفیت خدمات، بخش گردشگری سلامت می تواند سهمی چند برابری در سبد ارزآوری کشور داشته باشد و نقشی کلیدی در تحقق اهداف کلان اقتصادی و توسعه پایدار ایران ایفا نماید. درحال حاضر حدود ۱۷۰ بیمارستان در استان‌های بزرگ کشور دارای بخش IPD هستند و می‌توانند گردشگران سلامت را بپذیرند.
استان کرمانشاه به واسطه داشتن مرز مشترک و زبان مشترک با کشور همسایه غربی ،حدود ۱۰ سالی است که سرمایه گذاری درحوزه گردشگری سلامت راشروع کرده است اما همواره رقابت تنگاتنگ ونابرابری با استانهای همجوار و حتی استانهای قَدَری چون تهران ،اصفهان ،مشهد وشیراز داشته است و  می طلبد استانداری با ایجاد هماهنگی های بین بخشی با اداره کل میراث فرهنگی و وزارت امور خارجه و سازمانهای مرتبط، از دانشگاه علوم پزشکی حمایت نموده و به تقویت بخش پذیرش بیماران بین الملل در مراکز درمانی خصوصی و دولتی همت گمارد تا استان کرمانشاه بتواند گوی سبقت را از رقیبان برباید. گردشگری سلامت و نیاز حیاتی به سرمایه گذاری دولت در بخش پذیرش بیماران بین الملل