پای پرچم

در روزهایی که خاورمیانه بار دیگر به صحنه جنگ و تجاوز تبدیل شده، ایران -کشوری با پیشینه‌ای پُرصلابت و مردمی ریشه‌دار در فرهنگ مقاومت- هدف حملات ناجوانمردانه‌ای قرار گرفته است؛ این بار نه تنها از سوی رژیمی کودک‌کش و اشغالگر، بلکه با پشتیبانی مستقیم ایالات متحده آمریکا که نقاب از چهره دیپلماسی‌اش برداشته است.
اینبار، پرچم سه رنگ ایران علاوه بر دستان ملت، بر دوش موشک‌‌هایی استوار شده که پیام صلح از دل قدرت می‌فرستند. قدرت موشکی ایران، امروز بیش از هر زمان دیگر، مفهوم بازدارندگی واقعی را معنا کرده است. این قدرت، حاصل سالها تحریم، تهدید و تلاش بومی است. هیچ قدرتی از بیرون به ایران نرسیده؛ آنچه هست، از دل همین خاک، از پشت همین سنگرها و از قلب همین مردم برآمده است. هر موشک، نه فقط یک سلاح، که پرچمی است که بر آسمان مقاومت برافراشته شده است.
در واقع، همانطور که موشک‌ها «پایه‌ای برای پرچم بازدارندگی» شدند، مردم ایران نیز «ستون پرچم وحدت ملی» باقی ماندند. اینگونه بود که «پای پرچم» نه یک شعار، بلکه یک واقعیت عینی و زنده شد.
و مردمی که «پای پرچم» ایستادهاند، نه تنها در برابر دشمن خارجی، بلکه در برابر فشارهای اقتصادی و تبلیغات رسانه‌ای نیز مقاومت کردهاند. آنها می‌دانند که امنیت و استقلال، با هزینه به‌دست می‌آید، اما بهای از دست دادنش بسیار بیشتر است.
جمهوری اسلامی ایران، کشوری که سالهاست در چارچوب معاهدات بین‌المللی از جمله NPT فعالیت‌های صلح‌آمیز هسته‌ای خود را پیش برده و زیر نظر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی قرار دارد، اکنون در معرض تهدیداتی قرار گرفته که تنها دلیلشان، ایستادگی در برابر زیادهخواهی‌ها و دفاع از ملت‌های مظلوم منطقه است.
اگر آن سکندری نبود!
اما در میانه تحلیل‌‌ها و بیانیه‌ها، یک روایت ساده، عمق ماجرا را بهتر نشان می‌دهد؛ روایتی که خود من، این روزها بارها در ذهنم مرور کردهام: پدرم تعریف می‌کرد در دوران نوجوانی‌اش، دو دوست داشت: یکی تنومند، متین و قدرتمند و دیگری لاغر، پررو و گستاخ. پسر قوی معمولاً خویشتنداری می‌کرد، اما گاه با یک سیلی حسابی، کار را تمام می‌کرد.
یک روز، هنگام دعوای معمولشان، پسر تنومند عقب رفت و پایش به سنگی گیر کرد. زمین خورد. پسر ضعیف پرید روی سینه‌اش و چند دقیقه‌ای نشست و… گریه کرد!
وقتی از او پرسیدند چرا گریه میکنی؟ گفت: «میدانم وقتی بلند شود، چه بلایی سرم می‌آورد!» این حکایت، نمادی از وضعیت امروز ایران است.
اگر آن سنگ کوچک پشت پای ایران قرار نمی‌گرفت… اگر سکندری نمی‌خوردیم… نه اسرائیل، نه متحدانش، هیچگاه جرأت نمی‌کردند به کشوری که اینچنین مردمی دارد و اینچنین موشک‌هایی، حمله کنند. و واقعاً همینطور بود. لحظه‌ای از تزلزل، کافی بود تا دشمن گمان کند ایران آماده پاسخ نیست. اما همانگونه که پیش‌بینی می‌شد، پاسخ ایران نه احساسی، که محاسبه‌شده، دقیق، محدود اما قاطع بود.
ایران دیگر آن کشوری نیست که در سکوت نظاره‌گر تجاوز باشد. ملت ایران، با تکیه بر ارادههای پولادین و با اتکا بر توان بومی دفاعی و موشکی، نشان داده است که هرگونه تجاوز با پاسخ کوبنده و پشیمان کننده روبه‌رو خواهد شد. قدرت موشکی ایران، نه برای تهدید، که برای بازدارندگی است؛ برای این است که دشمن بداند خاک این سرزمین حریم ناموس ملی است و نگاه چپ به آن هزینه دارد.
همه پای کارند
مردم ایران، با وجود فشارهای اقتصادی، تحریم‌های یکجانبه و جنگ‌های روانی رسانه‌ای، بار دیگر نشان دادند که امنیت، کرامت و استقلال خود را با هیچ‌چیز عوض نخواهند کرد. این مردم آموخته‌اند که هزینه سازش، همیشه سنگین‌تر از هزینه مقاومت است.
اما این حضور، تنها به جبهه نظامی محدود نمی‌شود. در دل همین تهدیدات، مردم ایران نشان دادند که مقاومت، فقط با تفنگ نیست؛ از پشت پیشخوان داروخانه‌ها، میزهای کارمندان، غرفه‌های بازار، بیمارستان‌ها و کارخانه‌ها گرفته تا رانندگان حمل‌ونقل و فروشگاههای بزرگ و محلی، همگی بدون کوچکترین وقفه، به مردم خدمت کردند.
هم بخش دولتی و هم بخش خصوصی، اصناف و نهادهای مدنی، «پای کار» ماندند تا مردم، در بحبوحه تهدید و جنگ روانی، حتی لحظه‌ای احساس ناامنی یا کمبود نکنند.
این همبستگی بی‌صدا، ستون‌های اصلی این ایستادگی ملی است که در بین همه اقشار ، گروه‌های سیاسی و منتقدین ایجاد شده است .
عبور از گنبد آهنین
سامانه پرقدرت و پرتوان چند لایه رژیم اسرائیل نه تنها یک گنبدی آهنین بلکه فولادی بود ولی سنبه موشک‌های ایرانی پر زور است. عبور موشک‌های ایران از لایه‌های حفاظتی و سامانه‌های پدافندی رژیم صهیونیستی نه نشانه پوشالی بودن و ضعف او بلکه نشانه قدرت بالای موشک‌های ایران است. حالا که این گنبد فولادین در هم نوردیده شده است، هر نقطه‌ای که نیروهای مسلح بخواهند، خواهند زد.
تحلیلگران نظامی معتقدند عملیات‌های موشکی اخیر ایران با کد عملیاتی مشخص، نشان داد که کشور از قابلیت هدفگیری اهداف خاص در عمق خاک دشمن (حتی در مناطق تحت پوشش سامانه‌های دفاعی آمریکایی مثل آرو ۳ و پاتریوت) برخوردار است. این سطح از بازدارندگی، اگرچه به‌صورت عملیاتی محدود باقی ماند، اما پیام استراتژیک روشنی داشت: ایران نه آغازگر جنگ است، نه بی‌پاسخ‌گذارندهی تجاوز.