پاکزاد و پاک‌ زیست

او صرفاً یک پزشک نبود،حکیمی بود که به خیلی از علوم روز، هنر ، تاریخ و ادبیات آشنایی ژرف داشت.
دکتر پیمان پاکزاد از پزشکان متعهد، هنرمند و جامع العلوم بود.
حدود دو دهه دوستی و سفرهای عکاسی متعدد با دکتر پاکزاد، زوایای زیبا و جدیدی از زندگی را به من نشان داد.
او فردی اجتماعی با نگاهی مهربان به تمام اقشار جامعه بود.برایش تفاوتی نداشت بیمار او از ثروتمندترین خانواده کرمانشاه است یا کودکی بی پناه که همراه مادر بزرگش به درمانگاه آمده است. برایش تفاوتی نداشت چه گویش و مرامی دارد و زادگاهش کجاست،برای همه سنگ تمام می‌گذاشت.
بدور از هیاهو و شلوغی کار خیر میکرد، دست نیازمندان را می‌گرفت و به جرات میگویم هر آنچه داشت در این راه هزینه می‌کرد؛ علی‌رغم اینکه کارمند علوم پزشکی بود و کلینیک درمان اعتیادهم داشت اما این اواخر برای هزینه‌های درمانش کم آورده بود.
با ابتکاری که داشت عکاسی خیابانی را در کرمانشاه باب کرد. از حدود ۱۵ سال پیش به صورت گروهی به عکاسی همراه با گشت و گذار در کوچه پس کوچه‌های شهر و بافت قدیمی می‌رفتیم برای تک تک آجرهایی که از این بافت تاریخی فرو می ریخت ناراحت بود و می‌گفت اینها هویت شهرند که از بین می روند و شهر بی هویت می‌شود.
بعدا فهمیدیم‌این سبکی از عکاسی است که به آن فوتوواک‌ می‌گویند. این گروه‌ها گاه به ۳۰ نفر می‌رسید، گاهی مستمر و هفتگی بود و گاهی ماه به ماه و اگر کسی هم نبود دو نفره به سمت شهرستانها و روستاها می رفتیم.
او عاشق خرید کردن بود اما نه نیازهای خودش نه برای هدیه دادن به افراد مشخص، خرید می کرد در ماشین داشت تا صاحبی برای هدیه اش در گوشه گوشه شهر یا روستا پیدا شود.
سبکی خاص و صمیمی در عکاسی از مردم داشت و از سوژه‌هایش می خواست برای دوربین دستی بلند کنند.
اشرافیت او به ادبیات ، تاریخ و مباحث اجتماعی منطقه‌ایران و حتی جهان به واسطه مطالعات و پژوهش‌هایی که کرده بود ارتباطش با همه اقشار را راحت کرده بود.
مطمئنا یادش حتی در خاطر کسانی که او را نمی شناختند تا مدتها باقی خواهد ماند و با احترام به انسانیت، شرافت و مهربانی اش دستمان را همان طور که دوست داشت بالا می بریم می گوییم: بدرود دکتر پاکزاد نازنین!