دکتر فرشاد مومنی، استاد اقتصاد دانشگاه علامه ششمین همایش بهبود محیط کسب و کار بیان کرد: ما باید مسائل خود را از منظر ملاحظات تحلیل های سطح توسعه نگاه کنیم .
مومنی بیان داشت: در حالی که میانگین جهانی نسبت پس انداز به تولید ناخالص داخلی چیزی حدود ۲۲درصد بوده، برای ایران این نسبت طی ۵۰سال اخیر تقریبا معادل ۴۰درصد است. پیام این آمار اینست که ایران مشکل کمبود منابع ندارد ولی ما قهرمان هدر دادن منابع هستیم.
وی اذعان داشت: فروش منبع خام را نمیتوان تولید دانست بلکه این از جیب خوردن است. نظام تصمیم‌گیری ایران باید از توهم بیرون بیاید و بداند که فقط فعالیت های صنعتی مدرن را می‌توان تولید نامید.
مومنی اظهارداشت: طبق دیدگاه روستو از 1775 تا 1970 تولید صنعتی 1130 برابر شده است. از 1975 روند تولید سرانه به صورت نمایی رشد کرده است و هزینه فرصت از دست دادن فرصتها به طور بی سابقه‌ای افزایش یافته و عقب ماندگی ها قابل جبران نیست .
این استاددانشگاه تصریح کرد: در ایران با پدیده شگفت‌انگیزی روبرو هستیم، یعنی در 15 سال گذشته با بیشترین سطح صنعت زدایی روبرو بوده ایم و بی سابقه ترین سطح فقر را تجربه کرده‌ایم اما صدایی از کسی شنیده نمی‌شود! مگر صدای مطالعات دفتر توسعه اتاق مشهد.
وی افزود: ما با مسائل بنیادی روبرو هستیم از سال 1385 تا 1390 بیش از 621 میلیارد دلار درآمد نفتی به کشور تزریق شده اما اندازه جمعیت شاغل ایران فقط 71 هزار نفر اضافه شده است، در حالی که چین از 1978 تا 1996 با تخصیص 330 میلیارد دلار سرمایه گذاری، یعنی مقادیری بسیار کمتر از ایران، 226 میلیون شغل ایجاد کرده است. این تفاوت به طرز اندیشه ورزی ایرانیان برمیگردد. اما باید بدانیم تولید معیشتی توانایی توسعه ندارد، مبادلات وارداتی را نمیتوان تولید دانست.
فرشادمومنی گفت: در فاصله دو سرشماری اخیر، اشتغال بخش صنعت 415 هزار نفر کاهش یافته است مسئله این است که اشتغال بخش مسکن و خدمات هم کاهش پیدا کرده است. سیاستگذاران سوراخ دعا را گم کرده‌اند و به جای مسائل حیاتی درگیر مسائل جزئی و حاشیه‌ای هستند. حاشیه هایی که برای برخی منافع دارد.
وی بااشاره به اینکه فقط یک نوع تولید توسعه گرا داریم و آن هم تولید صنعتی مدرن است افزود: هر کشوری که بنیه تولید صنعتی اش به خطر بیفتد امنیت ملی و فرهنگش هم به خطر می‌افتد. فردریک لیست در مکتب تاریخی آلمان بر این موضوع تأکید دارد.
وی ادامه داد: در دوره آقای روحانی هم روند صنعت زدایی استمرار دارد با این تفاوت که شیب تخریب در برخی موارد کمتر شده است. سهم صنعت در این دوره از 14 درصد به 13 درصد کاهش یافته است. باید این موضوع، مسئله شماره یک کشور باشد نه این که مسئله شماره پنج کشور هم نیست.
مومنی اذعان داشت: ریچارد نفیو، در کتاب هنر تحریمها مینویسد، با دو راهبرد، مسئله ارز در ایران را کنترل کنید: منابع ورود ارز را ببندید و کاری کنید که ایران منابع ارزی خود را صرف امور ناموجه کند. بعدا نابرابری را تشدید کنید و تلاش کنید نابرابری‌ها در جامعه نمایان شود. این کتاب باید به سیاستگذاران ایرانی تدریس شود.
