یادداشت: عبدالله مرادی – میلکان
این روزها زمزمه افزایش قیمت یواشکی نان به گوش می رسد. افزایش قیمت نان بدون اطلاع رسانی انجام شده است و مردم با مراجعه به نانوایی از افزایش قیمت نان باخبر می‌شوند.
دولتمردان آنگونه می خواهند زهرخبر افزایش حدود ۱۵ درصدی نان را بگیرند که انگار خبر از تورم‌های۱۰۰تا ۱۵۰ درصدی در همین آبان ماه را در مقایسه با آبان ماه سال گذشته در برخی کالا ها ندارند.
هرچند که نان قوت غالب مردم ایران به ویژه مردم تلیت خور غرب کشور است، اما آنچنان در اقتصاد خانواده نقش ندارد که بخواهیم افزایش قیمت آن را فدای کم فروشی، کیفیت و بهداشت آن کنیم.
سال های گذشته معمولاً قیمت هر کالا و خدمات یک بار با توجه به نرخ گذاری که اول سال انجام میشد افزایش پیدا میکرد. این سنت دیرینه تنها در برخی صنوف و بخش ها باقی مانده است و بدون توجه به تورم روزانه قیمت یکسری کالاها و خدمات همچون دستمزد نرخ کرایه تاکسی و قیمت نان در یک یا گاهی دو سال ثابت باقی می ماند.
افزایش قیمت، گرانی و عنوان علمی آن «تورم » طی چند سال اخیر آنقدر رشد فزاینده ای داشته است که دیگر حتی برای مردم هم مهم نیست چه برسد به مسئولین.
توجه، تمرکز و نگاه‌های سیاسی به قیمت نان بر حساسیت قیمت آن افزوده است.
هر خانواده با متوسط جمعیت ۴ نفر مگر در روز بیشتر از۸ هزار تومان مصرف میکنند؟! با افزایش قیمت ۱۵ تا ۲۰درصدی این کالا یعنی در روز یک هزار تا ۲هزار تومان اضافه خرج برای مردم دارد.
این افزایش قیمت با توجه به افزایش قیمت و کاهش ارزش ریال چه نقشی میتواند در اقتصاد و شرایط مالی هرکدام از ما داشته باشد؟
بازار آنقدر آشفته و لجام گسیخته است که با چرخی در بازار و مقایسه قیمتهای دو مغازه کنار هم متوجه می شوید که قیمت میوه، تره بار و صیفی جات و هر کالای دیگری با کیفیت مشابه، حدود ۳۰تا ۵۰درصد اختلاف دارد. وقتی گوشت قرمز تورم ۱۵۰درصد را تجربه کرده است چگونه می توان جلوی افزایش قیمت نان، فقط به خاطر اینکه نگاه سیاسی به آن دوخته شده را گرفت؟
عدم افزایش قیمت منطقی نان و به کار بردن سیاست کاهش وزن مطمئنا در کیفیت، بهداشت و دور ریز آن تاثیرگذار خواهد بود.
بهتر است سیاست گذاران و ناظرین در جهت افزایش کیفیت نان گام بردارند تا سلامت مردم فدای ندانم کاری و مماشات نشود.
