تاوانِ تجاوز به حریم طبیعت

بهار ۹۸ را باید فصل قدرت‌نمایی تمام عیار طبیعت توصیف کرد. بارش‌های سیل‌آسا و سنگین با قدرت تمام بر زمین فروریختند و مهمانان ناخوانده در حریم طبیعی رودخانه‌ها و مسیل‌ها را به یکباره خانه خراب کردند.
طبیعت کاری نداشت که این مهمان ناخوانده با مجوز دولتی‌ها و یا سکوت ضمنی آن‌ها، در حریم رودخانه‌ها، خانه‌های مسکونی و تاسیسات برپا کرده است و یا شهرداری بوده که با حکم خود، بستر طبیعی یک رودخانه فصلی را خیابان کرده است. طبیعت به آن‌هایی که سر راهش قرار داشتند؛ امان نداد. چه در دروازه‌ی قرآن شیراز و پل دختر لرستان و چه در آق قلای گلستان و کرناچی کرمانشاه.
این خسارت‌های ویرانگر و گسترده، تاوان تجاوز بشر به حریم رودخانه‌ها و مسیل‌ها است. بشری که بی‌رحمانه به جان طبیعت افتاده و هیچ چیز جلودارش نیست.
متاسفانه بخش قابل توجهی از جامعه ایرانی و همچنین جمع پرشماری از مدیران غیرمعتقد به توسعه پایدار، اهمیت چندانی برای محیط زیست و منابع طبیعی قایل نیستند و هر کدام بسته به توان خود از تجاوز به قلمرو طبیعت فروگذار نکرده‌اند.
چه کسی می‌تواند باور کند که در دل شهر کرمانشاه یک رودخانه به نام «آبشوران» زنده زنده دفن شده و تبدیل به کانال فاضلاب گردیده است و هر ساله بخشی از آن پوشیده شده و توسط شهرداری تبدیل به خیابان می‌شود‌.
یا در کمال ناباوری در دشت چمچمال یک کانال قدیمی عبور آب توسط عده‌ای در ایام خشکسالی، تخریب و به زمین‌های کشاورزی الحاق شده است. همین منفعت طلبی‌های به ظاهر کوچک موجب گسترده‌تر شدن سیلاب‌ها در دشت چمچمال و وارد آمدن ده‌ها میلیاردتومان خسارت به زمین‌های کشاورزی و زیرساخت‌ها شد.
طی این سال ها اجازه داده شده چند صد خانه و مجموعه اداری در حریم رودخانه‌ی قره‌سو ساخته شود. خانه هایی که در همین ایام بارندگی‌ بخش زیادی از آن‌ها زیر آب رفت.
در آیین اسلام حتی بریدن یک شاخه درخت هم نهی شده و پیامبر این‌کار را همسان شکستن بال فرشتگان توصیف کرده است. ولی در همین جامعه به راحتی هزاران درخت را برای ایجاد چند جریب زمین درجه ۳ کشاورزی قطع می‌کنند و یا برای کشیدن یک جاده و یا عبور برخی زیرساخت‌ها، هزاران درخت بلوط را از میان ‌برمی‌دارند.
بشر با تخریب طبیعت در واقع در حال نابودی خویش است. سیلاب‌های وحشتناک در کنار تغییر اقلیم،حاصل قطع گسترده‌ی درخت‌ها و از بین رفتن پوشش گیاهی و تجاوز به حریم رودخانه‌ها و مسیل‌ها است.
بشر باید به پایداری طبیعت کمک کند زیرا بر هم زدن چرخه‌ی طبیعت تاوانی به سنگینی نابودی بشر دارد. طبیعت عاقبت حریم رودخانه‌ها و مسیل‌های خود را بازپس می‌گیرد و حتی اگر مدیران شهرداری کرمانشاه آن را کانال فاضلاب و خیابان کرده باشند. پس بهتر است در برنامه ریزی ها و اجرای پروژه‌ها، راه درست و مبتنی بر توسعه پایدار را در پیش بگیریم.