کرمانشاه در آخرین آمار اعلامی مرکز آمار ایران باز هم در صدر جدول بیکاری کشور قرار گرفت.
اشتغال و بیکاری از جمله موضوعات اساسی اقتصادی هر جامعه ای است. افزایش اشتغال و کاهش بیکاری به عنوان یکی از شاخصهای توسعه یافتگی هر جامعهای تلقی می شود .
طبق آخرین آمار بیکاری و اشتغال مرکز آمار ایران کرمانشاه در بهار۹۵ با ۱۹/۲ درصد بیکاری در بالای جدول بیکاری قرار گرفت این در حالیست که بهار سال گذشته این آمار ۱۳/۷درصد بوده است .
اینکه این آمار تاچه حد می تواند وضعیت اشتغال استان را نشان دهد جای سؤال دارد .
معضل بیکاری کرمانشاه مربوط به سالها و دهههای اخیر نیست بلکه این زخم کهنه با شروع جنگ تحمیلی و ویرانههای اجتماعی و اقتصادی که ۸ سال دفاع مقدس در این استان بر جای گذاشت شکل گرفت.
زخم جنگ بر پیکر این استان نه تنها هیچگاه التیام نیافت بلکه گاهی اوقات با بی توجهی تازه و تازه تر هم می شود . دولتهای مختلف هیچ گاه به صورت اساسی به درمان این زخم کهنه نپرداختند و هر دولتی که سکان کشور را در دست گرفت تنها درحد یک مسکن طرحهای موقتی را اجرا کرد . همین طرح های موقتی نیز به علت عدم وجود پشتوانههای علمی با شکست مواجه می شد.
رشد ۵/۵ درصدی بیکاری در کرمانشاه در حالی اتفاق افتاده است که پروژه های اقتصادی و صنعتی عظیم این استان در گیر و دار کارهای اداری هستند.
عدم ثبات مدیریتی در استان کرمانشاه و تغییر ۴ استاندار در کمتر از ۴ سال می تواند یکی از عوامل عدم اجرایی پروژهای استان باشد چون حداقل یکسال طول می کشد تا مدیر ارشد استان نیروهای خود را بچیند و با سیستم هماهنگ کند که این کار گاهی اوقات به تغییر معاونین هم نمی کشد و خود استاندار عوض می شود.
در دولت یازدهم تنها یک واحد صنعتی با همت بخش خصوصی راه اندازی شده است و طرح های دیگری که دولت کوچکترین دخالتی در آنها دارد در رکود سنگینی فرو رفته اند .
رفع مشکل بیکاری و ایجاد اشتغال نیازمند عزمی جدی و اقدامی عملی است . هرگاه که موضوع سرمایه گذار پیش می آید شعار « فرش قرمز جلوی پای سرمایه گذار پهن میکنیم » تکرار می شود در حالی که درعمل این اتفاق نمی افتد و حتی گاهی اوقات چوب لای چرخ سرمایه گذار و تولید کننده نیز گذاشته می شود.
طرح های صنعتی بزرگ استان کرمانشاه سالهاست درحد یک طرح و ایده باقی مانده است و روی زمین کاری صورت نگرفته است. مدیران در هر نشست خبری و مراسمی که پیش می آید وعده های یکساله و شش ماهه برای راه اندازی می دهند اما سالهای سال است که آب از آب تکان نخورده است .
اگر زمینهای محل اجرای طرح ها را با حقوقی که مدیران عامل و اعضای هیئت مدیره آنها برای عدم اجرای پروژه ها میگیرند در اختیار بخش کشاورزی قرار می دادند حتما ثمرات بهتری داشت.
به علت عدم وجود نیروهای توانمند و دلسوز کرمانشاهی در راس مدیریت کشور، امکان چانه زنی برای مدیران استانی وجود ندارد و شاهدیم که مصوبات سفرهای مختلف رؤسای جمهور، وزرا و حتی مقام معظم رهبری روی زمین مانده است .
دولتهای مختلف بودجه را به صورت فدرالی بین صاحبان قدرت در دولت ها تقسیم می کنند و نیروهای محدود کرمانشاهی حاضر در دولت ها نیز به هر دلیلی حاضر به هزینه کوپنهای خود برای این استان نیستند.
با نگاهی اجمالی به آمار بیکاری استانهای همجوار به عنوان غرب کشور که قاعدتا باید شرایط مشابهی با ما داشته باشند میبینیم که استانهایی که به نوعی منفک شده از استان کرمانشاه می باشند به لحاظ اشتغال و رشد اقتصادی، وضعیتی بهتر از ما دارند.
در بین استانهای غربی همدان به عنوان تنها استان تک رقمی منطقه با ۸/۸ درصد نرخ بیکاری۳/۴درصد نسبت به متوسط کشوری پایین تر است .
استانهای ایلام و کردستان نیز با نرخ بیکاری۱۰/۲ و ۱۲ درصدی از متوسط کشوری پایین تر هستند .لرستان ،همسایهی جنوبی ما نیز با ۱۴/۳ درصد حدوداً ۵ درصد با ما فاصله دارد . این در حالیست که با توجه به حضور مدیران غیر بومی در استان شاهد حضور تیم های پیمانکاری و نیروهای کارگری استانهای همجوار در همین محدود پروژه های عمرانی فعال استان هستیم .
عبدالله مرادی مدیر مسئول هفته نامه میلکان
۱۸مهرماه ۱۳۹۵
