خانه‌ای مثل دوست

خانه ای هست که ما مثل یک دوست با اسم کوچک «کانون» صدایش می زنیم.
وآن هایی که کمی غریبه تر هستند با نام کامل «کانون پرورش فکری کودک و نوجوانان» .
گاهی با خود فکر می کنم اگر کانون نبود چه اتفاقی قرار بود در زندگی من بیفتد؟
مثلا وقتی که ۱۲ سالم بود و کانون نبودحتما نوشته هایم همه راهی سطل زباله میشدندو نهایت اتفاق خوب ادبی زندگیم تشویق معلم انشا بود.
حتما بیکار بودم و روز ها به مزخرف ترین حالت ممکن می گذشت.
اما خوشبختانه کانون بود که من چنگ بزنم به ریسمان کلمه و زندگی خودراباآن بسازم ،تا در۱۷ سالگی جدی تر به نوشتن فکر کنم و اینبار لمس و بازی با کلمه ها را در دنیا ی خبر و روزنامه تجربه کنم.
هیچ وقت تصور خودم از روزنامه نگاری رافراموش نمیکنم،همانقدر در ذهنم عجیب ، دوست داشتنی و غیر ممکن بودکه دوستی با یک آدم فضایی.
امروز لا به لای گروه های مختلف سرودگروهی برای اجرای برنامه آمد که لباس های یک دست نپوشیده بودند،شال نینداخته و حتی لباس های معمولی تنشان بود.برخلاف بقیه هم سن و سال هایشان عجیب بوی کودکی ، بازی توی کوچه و رفاقت های عمیق میدادند،خود خودشان بودند،ناب ناب.
گوشه سالن ایستاده بودم تک تکشان را نگاه می کردم،یقین داشتم در سر هر کدامشان یک آسمان ستاره است که اینطور چشم هایشان برق می زند.انگار آمده بودند که به همه ثابت کنند می توانند بهترین باشند.لباس هایشان شبیه هم نبود اما قلب هایشان یک دست مثل هم بود.
نکته همینجاست؛خانه ای که درآن برای همه بچه ها باز است و تک تک بچه‌هارا درآغوش می گیرد و در گوش هایشان زمزمه می کند: تو قهرمانی. در کانون شکست معنا ندارد،آنجا یک جفت بال برای پروازداری، برای اوج گرفتن.
شانس روی صحنه رفتن و دیده شدن برای همه بچه ها،کانونی برای تغییر مسیر زندگی وتربیت نسلی فرهنگی و هنرمند.
کانون هست تا قصه ،کتاب ،موسیقی و نقاشی و داستان و سینما باشد .کانون هست که هنر باشد و خانه ای امن برای تمام بچه ها تا استعداد هایشان را پیدا کنند.