چهل ‌شب‌چله

چهل شبانه روز از حادثه تلخ زلزله بزرگ غرب کشور گذشت . چهل شبي که بلندترين شب‌هاي عمر مردم اين منطقه بود. شب‌هايي که به سختي گذشت.
همه خانواده‌هاي آسيب ديده در اين چهل شب مثل شب »چله« گرد هم جمع مي‌شدند اما نه براي خوردن تنقلات و گفتن و خنديدن و داستان گفتن بلکه دور هم جمع مي شوند تا گرم شوند. داستان اين شبهاي مردم در اين گرد هم آمدن ها داستان کتابها و تاريخ نبود داستان همين روزهاي زندگي خودشان و غم و دردهايي بود که بر آن ها در حال گذر بود.
در اين شبهاي پاييزي زندگي در زير چادر حتي براي يک شب هم قابل تصور نيست حال آنکه چهل شب با زن و بچه پيرمرد و پيرزن شب هاي سرد و تاريک را به صبح برساني.
نمي دانم شايد توقع ما کمي زياد است از مسئولين براي ساماندهي اين منطقه بعد از گذشت چهل روز از حادثه وقتي که مي‌بينيم اين مردم قبل از اين هم پس از گذشت ۳۰ سال هنوز از لطمات ۸ سال دفاع مقدس رنج مي برند.
در اين روزها کساني به کمک اين مردم آمدند که شايد هيچ گاه در طول عمرشان مسيرشان به اين مناطق نمي افتاد بي تدبيري دولت اشک مرداني را درآورد که در تصور مردم افرادي مغرور و صبور بودند. جواد خياباني ها و علي دايي ها و زيبا کلام‌ها و حسين صفا منش ها و… براي اين مردم سنگ تمام گذاشتند اشک ريختند و براي جمع آوري کمک‌هاي مردمي اعتبار چند ده ساله خود را خرج کردند .
پايان شب چله در فرهنگ ايراني نويد صبح اميد را مي دهد و به قول سعدي شيرين سخن » صبح صادق ندمد تا شب يلدا نرود«.
اين حادثه براي مسئولين و ملت ايران حکم يک امتحان را نيز داشت تا ببينيم چه کساني در اين امتحان قبول مي‌شوند و چه کساني در نزد مردم نمره رد مي‌گيرند .
کرمانشاه هنرمندان و چهره هاي ماندگاري در عرصه فرهنگ، هنر و ورزش ايران زمين دارد که يادمان نمي‌رود که براي اين مردم گامي برنداشتند هنرمنداني که خود از اين مناطق برخاسته اند.
پس از گذشت اين چهل روز مديران کشوري و استاني نيز اقداماتي انجام دادند که قابل تقدير است اما برخي ديگر در حق اين مردم کوتاهي کردندکه در شماره هاي آينده حتما به اين کوتاهي ها خواهيم پرداخت و به مردم خواهيم گفت.
در سفرهايي که مقام معظم رهبري ، ريس جمهور، معاونين و وزار به اين مناطق داشتند مصوبات خوبي ابلاغ شده که اميدوارم با سرعت بخشيدن به عملي شدن اين مصوبات از اين فرصت براي باز سازي اعتماد مردم استفاده شود و اين اقدامات جبراني باشد براي آن سالهاي پس از جنگ اين مردم.
نصب کانکس در اين مناطق آنقدر کند پيش مي رود که با اين سرعت وعده يک ماهه مسئولين به يک سال هم خواهد انجاميد و اين مردم مجبور مي شوند عطاي کانکس را به لقايش ببخشند.