یکی از افسوس‌های بزرگ برای شهر کرمانشاه، از دست رفتن بسیاری از زیبایی‌های تاریخی و بصری آن است. طی این دهه‌های اخیر این شهر گرفتار یک توسعه شهری شلخته، لجام گسیخته و بی‌برنامه بوده‌است.
در این شهر هنوز چیزی به نام معماری سنتی و بومی شکل نگرفته است.
هر کسی نمای ساختمان خود را هر جور که بخواهد آرایش می‌کند و نمای بصری ساختمان های این شهر فاقد هرگونه هماهنگی و هارمونی و بسیار آشفته و بدمنظر است.
بخش‌های قدیمی و تاریخی کرمانشاه از منظر مدیریت شهری به نام بافت فرسوده و ناکارآمد شناخته می‌شود و مانند جگر زلیخا چاک چاک شده است.
ساختمان‌های قدیمی خیابان مدرس، سال‌هاست به بهانه تعریض، یکی یکی خراب می‌شوند و هویت تاریخی شهر همچنان در حال نابودی است.
باغات باصفای سراب قنبر و خیابان کسری سال‌هاست قطعه به قطعه نابود می شوند و تبدیل به برج و ویلا و … می شوند بدون آنکه برنامه‌ی خاصی برای احیای آن وجود داشته باشد.
وجود محله‌های ویلایی در این شهر به رسمیت شناخته نمی‌شوند و مجوز آپارتمان‌های چند طبقه در هر جای این شهر صادر می‌شود.
این کار باعث فراری دادن طبقه متوسط از کرمانشاه شده است و آن‌ها هم که باقی مانده‌اند به خانه باغ‌های خارج از محدوده شهر پناه برده‌اند.
منظر طبیعی بلوار تاق بستان را با پایه‌های سیمانی مونوریل به هم ریخته‌اند و یکی از زیباترین بلوارهای ایران، قربانی یک پروژه ابتر شده است.
یکی از هنرهای مدیریت شهری، حفظ زیبایی‌های شهر برای شهروندان است. اینکار موجب قابل تحمل شدن و دلبستگی افراد به آن می‌شود.
شهر محل زندگی شهروند است و همه برنامه‌ها باید با هدف بهبود کیفیت زندگی و احساس رضایت او شکل بگیرد.
اجرای طرح‌هایی مانند پیاده رو خیابان مدرس هر چند دیرهنگام ولی باز یک اتفاق خوب و یک تصمیم جسورانه است.
انتظار می‌رود مدیریت شهری این جسارت را داشته باشد که با اولویت حفظ زیبایی‌های تاریخی و هویتی شهر، بقیه رویکردهای غلط در بخش‌های دیگر را هم اصلاح کند و روح زندگی را به کرمانشاه برگرداند.
