در روزی که بوی مهر و انسانیت در سالن کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان کرمانشاه پیچیده بود، بیست‌وهفتمین جشنواره خیرین مدرسه‌ساز استان با حضور جمعی از نیکوکاران، مسئولان و چهره‌های فرهنگی برگزار شد؛ آیینی که بیش از هر چیز، تماشای تجلی عشق به آینده و ایمان به تعلیم بود.
به گزارش خبرنگار میکان ، در نشست گفت و گویی که تعدادی از خیرین مدرسه ساز حضور داشتند حاج غلامحسین افتخاری رئیس مجمع خیرین مدرسه ساز استان کرمانشاه و چهره‌ای آشنا در عرصه خیرین مدرسه‌ساز با صدای آرام اما پرحرارت بود گفت: حدود سی ساله این نهضت مدرسه‌سازی در کرمانشاه به همت شما مردم آغاز شده. امروز نود درصد مدارس استان به دست خیرین ساخته می‌شود و دولت تنها ده درصد سهم دارد. این یعنی مردم جلوتر از دولت حرکت می‌کنند.
افتخاری از روزهایی گفت که در روستاهای دورافتاده، زیباترین مدارس از دل خاک برمی‌خیزند و نام خیرین بر سردر آن‌ها می‌درخشد. او از خانم مهدخت نظری یاد کرد؛ بانوی خانه‌داری که به‌تنهایی هفت مدرسه ساخته بود. با بغضی که میان کلماتش پنهان بود افزود:این یعنی عشق. یعنی کسی که شاید خودش ساده زندگی کرده، اما دلش بزرگ‌تر از تمام ثروت‌هاست.
او در ادامه به دغدغه‌های مردم نیز اشاره کرد؛ از مشکلات تجهیز کلاس‌ها و نیاز خانواده‌های کم‌درآمد تا ضرورت حمایت بیشتر از دانش‌آموزان محروم تصریح کرد :در هر کوچه ده برج بالا رفته، اما هنوز کلاس‌هایی هست که نیمکت ندارند. ای کاش کمی از این ثروت به آموزش برسد.
پس از او، آقای عبدی، یکی دیگر از خیرین، با تواضع گفت: مدرسه فقط چهاردیواری نیست. هر مدرسه، آینده‌ی یک ملت را می‌سازد. دانشمندان از مادر زاده نمی‌شوند، در مدرسه تربیت می‌شوند.
سردار علی اسلام‌پناه نیز سخنانش را با یاد شهدا و امام آغاز کرد و بر اهمیت فرهنگ‌سازی در کار خیر تأکید داشت:مشکل ما این است که فرهنگ کمک و بخشش را به نسل‌های جدید منتقل نکرده‌ایم. اگر رسانه‌ها، ائمه جمعه و مسئولان فرهنگی دست به دست هم دهند، مردم ما که اهل خیرند، دوباره خواهند درخشید.
در بخش دیگری از جشنواره، آقای جعفر اسماعیلی با افتخار از تجربه شخصی خود گفت: در سه سال گذشته با همراهی دوستانم، ۱۳۴ مدرسه را بازسازی کرده‌ایم. هر جمعه در روستاها کار می‌کنیم، چون تشویق و انرژی حاج آقای افتخاری و مهندس نظری ما را زنده نگه داشته.
آقای ایوزی، فرزند یکی از خیرین نیز به نمایندگی از پدرش که دو مدرسه ساخته است سخن گفت و از «مسئولیت اجتماعی» به‌عنوان جوهره‌ی نیکوکاری یاد کرد:اگر مردم پشت هم بایستند، نیازی به انتظار کمک از بیرون نیست. هرکس کار خودش را درست انجام دهد، جامعه ساخته می‌شود.
از میان صداهای مهربانی، صدای خانم دکتر آزادی یکی از تأثیرگذارترین لحظه‌های برنامه بود. او گزارشی دقیق و صادقانه از وضعیت یکی از مدارس استثنایی کرمانشاه ارائه داد و با لحنی مادرانه گفت: مدرسه‌ای که با نیت خیر ساخته شده، برای دانش‌آموزان معلول مناسب‌سازی نشده. مادران، فرزندانشان را بغل می‌کنند و از پله‌ها بالا می‌برند. این قابل‌پذیرش نیست. باید آسانسور و امکانات ایمن فراهم شود.
او همچنین پیشنهاد داد زمین‌های بلااستفاده اطراف مدارس، با همکاری آموزش‌وپرورش و نوسازی، به کاربری تجاری تبدیل شوند تا درآمد حاصل از آن صرف توسعه و مناسب‌سازی مدارس شود:این می‌تواند الگویی از خیر ماندگار و مدیریت خلاق منابع باشد.
در پایان، آقای گل‌محمدی با یاد پدر فقیدش گفت: پدرم همیشه می‌گفت هر پسر و دختری باید بتواند با دستان خودش زندگی کند. به همین خاطر ما ساخت هنرستان دخترانه و پسرانه‌ی خوشه گندم را آغاز کردیم. حالا از دولت می‌خواهیم تجهیزات این هنرستان‌ها را تأمین کند.
جشنواره امسال، فقط آیینی برای تقدیر از خیرین نبود؛ روایت ایمان به دانایی بود. آنچه در چهره‌های حاضران برق می‌زد، امید به نسلی بود که در کلاس‌های روشنِ ساخته‌شده از عشق، آینده‌ای تازه می‌نویسد.
در جامعه‌ای که فاصله‌ها گاه عمیق می‌شود، این خیرین هستند که پلی می‌سازند میان رفاه و فقر، میان گذشته و آینده. همان‌طور که یکی از حاضران گفت:مدرسه فقط ساختمان نیست؛ کارخانه انسان‌سازی است.
در کرمانشاه، شهری که تاریخش با سخاوت و همدلی گره خورده، بیست‌وهفتمین جشنواره خیرین مدرسه‌ساز یادآور این حقیقت بود که هنوز دست‌های بسیاری هستند که «آینده» را می‌سازند، بی‌هیاهو و با لبخند.
