یادداشت: عبدالله مرادی
شهر همچون همیشه تاریک و خاموش بود. انگار نه انگار جوانی ۲۰ساله از این دیار تا ساعاتی دیگر روی «شیاب جانگ» فینال وزن ۸۰کیلوی المپیک پاریس خواهد رفت.
کرمانشاهیان که همیشه به پهلوانان و قهرمانان سالهای دور خود میبالند اطلاع نداشتند که شیر پسری از این دیار می خواهد دنیا را بلرزاند و طلای یکی از پر مدعیترین وزنهای تکواندوی المپیک را برایشان به ارمغان بیاورد.
می خواهم بدانم در شهرهای مازندران و خوزستان هم همین طور بود و برای ورزشکارانی که راهی المپیک شدند هیچ بنری نزدند؟ در نقاط مختلف شهر عکس آنها را نصب نکرده اند که کودکان، نوجوانان و جوانانشان آنها را که می بینند انگیزه بگیرن شاد شوند و به خود غره شوند که یک همشهریشان در آوردگاه المپیک است.
مدیران ورزش و جوانان کرمانشاه به همان سبک مجاهدان شنبه در مسائل سیاسی تا فهمیدند که آرین به فینال رفته و مدال آوریاش حتمی شده است «مجاهدین فینال» شدند و با دوربین عکاسی و فیلمبرداری آمدند و در جلوی منزل پدری آرین حاضر شدند.
جلوی منزلی که محوطه پارکینگاش میزبان مردمی بود که آمده بودند تا در کنار هم باشگاهیها، فامیل و مربیان آرین مسابقات او را به نظاره بنشینند. مردمی که با عشق آمده بودند نه گرمای شدید محیط پارکینگ، نه کمبود هوای تازه و نه تنگی جا ذرهای از شور و هیجانشان نمیکاست.
اگر استاندار، شهردار، مدیرکل ورزشوجوانان و… ذرهای شناخت از آرین داشتند با نصب تلویزیون شهری در یک محیط باز میزبان مردم میشدند. تا این مردم بدانند جوانان این شهر فقط آنهایی نیستند که تا کمر در سطلهای زباله خم شده اند تا بدانند جوانان این شهر فقط آنهایی نیستند که با مصرف مواد مخدر در گوشه و کنار میادین اصلی این شهر افتادهاند. باید شما به این مردم نشان میدادید که آرین یک قهرمان المپیک و یک کرمانشاهی است.
آرین جان؛ شهر خاموش است تو پر فروغ باش.
