یادداشت: علی مصطفی نژاد
بیش از سی سال است که توسط مجمع عمومی سازمان ملل، ۲۱ سپتامبر بنام روز جهانی صلح نام گرفته است .
هدف آن ترویج صلح و مهربانی و دوری از جنگ و خشونت بود .
در اعلامیه این مجمع رسما خواسته شد که در این روز بایست در همه ی کشور ها جشن گرفته شود. در این روز بایست طرح ها ، برنامه ها و ایده های صلح طلبان مورد حمایت قرار گیرد .
صلح یک آرمان جهانی است . برای همه ی مردمان جهان نیک و مقدس است . در سایه ی صلح و آرامش، انسان به کرامت می رسد .
کودکان، زنان و مردان شایسته ی آرامش، احترام ، امنیت و برخورداری از صلح بشری هستند .
و اما صلح در هزاره سوم میلادی
دهه هشتاد برای ما برابر بود با پایان هزاره ی دوم و آغازه ی هزاره سوم میلادی !
قبل از آغازه هزاره سوم، بشر تجربه تلخ دو جنگ جهانی را با خود همراه داشت .
حاصل دو جنگ جهانی ، کشته شدن حدود یکصد میلیون انسان بی گناه بود که تنها به خاطر زیاده خواهی حاکمان سرزمین ها رقم خورد !
هزاره دوم با همه ابعادش آخرین نفس ها را می کشید . باید می رفت و یک هزاره دیگر متولد گردد .
هزاره ای بر مبنای خرد ، اندیشه، فهم ، حرمت انسانی، اخلاق و صلح جهانی .
اندیشمندان، متفکران ، صلح طلبان و قلم به دستان ، امیدوار به هزاره ای به دور از خشونت، جنگ و بی عدالتی .
در سراسر جهان فعالیت هایی در راستای صلح شکل گرفت . جمهوری اسلامی ایران ، آغازه هزاره سوم میلادی را خوب آغازید. طرح ایران ، بدون حتی یک رای مخالف مورد پذیرش همه روسای جمهور جهان قرار گرفت و نخستین سال هزاره سوم میلادی بنام ایران اسلامی در حافظه تاریخ بشر بر مبنای صلح و دوستی تا ابد جاودانه ماند .
بشر به ستوه آمده از جنگ و خونریزی در آغازه این هزاره ، از فرهیختگان و قلم به دستان و صاحبان دانش انتظارات فراوانی داشت .
همه ی چشم ها رو به سوی صلح خواهان جهان بود .
در همه جهان ، صلح خواهان به ارائه طرح و برنامه پرداختند ، در کشور خودمان نیز طرح ها و برنامه هایی ارائه گردید .
اینجانب به عنوان یک ایرانی و مسلمان برای آغازه این هزاره طرح و برنامه داشتم.
طرح این بود ” صلح هزاره ”
سطح طرح ؛ همه جهان
مقرانجام طرح ، ایران . زاگرس
قبل از آغازه هزاره سوم میلادی طرحی بر مبنای “صلح هزاره ” تهیه و برای همه ی روسای جمهور کشور های جهان ارسال شد .
پس از ارسال ، پیگیریهای فراوانی از طریق سفارت خانه ها انجام گرفت تا مکاتبات و طرح مورد نظر به دست روسای جمهور برسد .
خوشبختانه چنین شد .
از آنجا که طرح از وزن بالایی برخوردار بود و مبنای آن بر مدار “صلح هزاره ” می چرخید ، لازم بود به دست دبیرکل محترم سازمان ملل نیز برسد .
خدا یاری داد و این رخ داد نیز شکل گرفت .
” طرح صلح هزاره به دست دبیرکل سازمان ملل رسید ”
ذهن ما همچنان پریشان بود و نگران برای کودکان یتیم ، زنان بی پناه و بی سرپرست و مردان قامت خمیده از جنگ !
نگرانی ،ناراحتی و اندوهگین بودن رفیق همیشگی ما بودند و شب و روز هم نداشتند . همیشه همراه ما بودند . باید کاری شکل می گرفت . شکافی ایجاد مي شد ، نوری نی تابید، جهانی روشن می گردید.
طعم شیرین صلح را همه بایست می چشیدند!
ایران بزرگ می توانست محور این خیزش صلح خواهی باشد.
وظیفه خویش به عنوان یک انسان را باید درست بجا می آوردیم. بنابراین گستره مکاتبات صلح خواهی خویش به عنوان فرزند ایران را تا آنجا پیش بردیم که در گردش کاری به دفتر رئیس جمهور محترم وقت ، چهارده هزار ساعت قلم فرسایی ما اعلام گردید .
“چهارده هزار ساعت قلم در راه صلح و گفتگو و مهربانی برای هزاره سوم میلادی ”
در همین راستا بود که خدا یاری داد و آن قلم که تنها از صلح می نوشت و فراوان هم می نوشت ، در راه اندیشه ورزی برای صلح جهانی ، در میان همه ی قلم ها به عنوان تنها قلم صلح ، اندیشه و افرینش نام گرفت و راهی موزه یادمان شد تا سفیران و نمایندگان جهان از آن به یاد ایران و زاگرس دیدن کنند .
دهه هشتاد ، حقیقتا دهه ی درخشش زاگرس و ارایه ی طرح های بین المللي او بود برای صلح هزاره !
روزنامه ها تیتر زدند ؛
” زاگرس امپراتوری ایده پردازی در جهان ”
“جوان لرستانی مبتکر نمادی برای روز جهانی صلح ”
“نامه جوان ایرانی در مورد صلح جهانی به دست کوفی عنان دبیر کل سازمان ملل
رسید ”
” پرچم های صلح را برافرازبم ”
باشد که قدر این روز و همه ی آنان که در راه صلح و مهربانی قدم برمی دارند و قلم می زنند را بیش از پیش بدانیم .
