مهدی خالوندی- میلکان
شیوع کرونا و تبدیل شدن آن به یک اپیدمی جهانی به لحاظ تبعات گسترده اجتماعی، اقتصادی و حتی فرهنگی و سیاسی دنیا را بایک چالش بزرگ و غافلگیرانه مواجه کرده است که هر روز تبعات آن در داخل و سطح بین المللی به شیوه های مختلف نمود پیدا می کند.
به واقع این ویروس جدای او تهدید جان انسان ها، آسیب های جدی به اقتصاد و معیشت مردم زده است که شاید بسیار خطرناک تر و دارای عواقب سنگین و نگران کننده تری باشد و چه بسا منشاء بسیاری از مشکلات اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و امنیتی در آینده نه چندان دور خواهد بود.بعد نگران کننده مساله بیشتر به نا کارآمدی و بی تفاوتی دولت در برخورد با این پدیده باز می‌گردد.
شاید بتوان مشکلات و محدودیت های ناشی از شیوع این ویروس را به خاطر بعد غافلگیرانه و عدم شناخت نسبت به ماهیت آن در روزها و حتی ماه های ابتدایی گسترش این اپیدمی پذیرفت، اما اینکه پس از گذشت چند ماه به این امید که در فصل گرما ویروس از میان برداشته شود و همه چیز به شرایط عادی برگردد و دولت هیچ تدبیری با این رویکرد که در صورت عدم تغییر شرایط چه باید کرد، نداشته باشد قابل پذیرش نیست. بدبختانه تصور اشتباه ما در ضعیف شدن ویروس در تابستان اشتباه از آب در آمد و کرونا همچنان با قدرت به فعالیت تخریبی خود ادامه می دهد و از آن بدبختانه تر اینکه کماکان دولت برنامه ای برای هم زیستی با شرایط موجود ندارد. کماکان بگیر و ببند همه، هنر مدیران ارشد دولت است.برخورد قهری و تعطیلی کار و بار مردم بدون در نظر گرفتن حمایت های لازم آسیب جبران ناپذیری به معیشت جامعه زده که تبعات منفی آن حتی در کوتاه مدت دور از تصور نیست.
کرونا نشان داده است که به این زودی ها و به سادگی از میان برداشته نمی شود، پس دولت بهتر است به جای پایین کشیدن کرکره بنگاه های اقتصادی به عنوان ساده ترین کار به فکر چاره جویی برای بهبود معیشت مردم با طرح های مبتنی بر فاصله گذاری اجتماعی باشد. و الا با تعطیلی بازارچه ها و محدود کردن تردد گردشگران نه کرونا مهار می‌شود نه چرخ زندگی مردم می چرخد.
