میلکان-حمیدرضا کرمی
اگر صنعت جذاب گردشگری به سان پیکره‌ی آدمی انگاشته شود، راهنمایان گردشگری چشمان بینای آن پیکر هستند. چشمانی که نه تنها می‌بینند بلکه مسحور تماشای زیبایی‌های هستی است. این نگاه ژرف اندیش نتیجه‌اش دو کلمه می‌شود که تا غایت هستی تداوم دارد: عشق و دانایی! راهنما با هر گام که بر می‌دارد گویی برگی از یک کتاب را ورق می‌زند و روزی می‌رسد که او در مقامی بزرگ عاشقانه آموزگار خوبی‌ها می‌شود و به ترویج دانسته‌هایش همت می‌گمارد.
چه کوه‌هایی بلند که در زیر گام‌های این راهبران پیموده نشده‌اند و چه وادی‌ها که به اتکای آنان بر گروهی ایمن نگشته است. بسیارند تمدن‌ها که امروز زبان گشوده‌اند و روزگار شکوهمندی خود را فریاد می‌زنند و در شماره نمی‌آیند فرهنگ‌های عدیده‌ای که سفیران صادقشان آنان را از بر می‌سرایند. چه نیکبخت مردمانی که زیبایی‌های زمین را با کلام آهنگین این خنیاگران عالم هستی نیوشیده‌اند!
بیست و یکم فوریه در تقویم جهانی به نام راهنمایان گردشگری نامگذاری شده است. در این روز آدمیان به احترام پویندگان کره‌ی خاکی کلاه ارادت از سر بر می‌دارند و میثاقی دوباره برای احیای زمین، فرهنگ و اصالتشان می‌بندند.
امید است فرهنگ گردشگری در جامعه‌ی ایران همگام با دیگر کشورهای جهان با مفهوم صحیح آن ترویج پیدا کند و شهروندان این بخت را داشته باشند تا دست در دست راهنمایانی کاردان دنیای پیرامونی خود را نگاهی نو دراندازند. بدیهی است هر صنفی نیاز به احترام و دیده شدن دارد و امید می‌رود جامعه به سمتی حرکت کند که راهنمایان گردشگری فارغ از دغدغه‌های شغلی و با خیالی آسوده در پهنه گیتی بدون مرز به پرواز در آیند و چشمان تیزبین خود را به سان عقاب بر نادیدههای دنیا بدوزند و آنگاه ملت‌ها را از دانسته‌هایشان سرشار کنند.
در پایان، این روز فرخنده را به تمامی همکاران صنفی‌ام در سراسر ایران زیبا تبریک می‌گویم و چشم امید دارم که از حقوق این قشر فرهیخته پاسداری شود.
