عشایر در تنگنای چشم تنگی

عشایر که به حق توسط حضرت امام(ره) ذخایر انقلاب نامیده شدند و همواره در تنگناهای مختلف امنیتی، اجتماعی و اقتصادی حامی و همراه مردم و مسئولین بوده اند امروز خود به تنگنا و گذرگاهی رسیده‌اند که اگر فکری برایشان نشود تاریخ این برهه زمانی را برای زمین گیر کردن آنها فراموش نخواهد کرد.
عشایر به واسطه تولید مستمر گوشت قرمز، لبنیات و دیگر فرآوری‌های دامی که دارند یکی از ارکان مهم اقتصادی کشور محسوب می شوند نه برای دولت هزینه ای دارند و نه از دولت خواسته‌ ای بیش از حد انتظار داشته اند. هر خانوار عشایری را می توان کارگاه و یا کارخانه کوچکی در اشتغالزایی دانست، کدام کارخانه تولیدی کوچک با ۱۰ نفر اشتغالزایی بدون دریافت تسهیلات و هزینه زیرساخت به صورت مستمر به تولید خود ادامه می دهد و در هر برهه از زمان یک واحد تولیدی دیگر مثل خودش را زایش می کند. اگر برنامه ریزی درست و توجه ویژه‌ای به عشایر شود این توانایی را دارند که هر نسل که پرورش می یابد چندین خانواده مستقل با تعدادی قابل توجه را از دل خود زایش کند. کدام صنعت و صنف می تواند این چنین بنگاه‌های اقتصادی زنجیره‌ای را به حکومت‌ها هدیه کند.
حالا این تولید کنندگان در سال رونق تولید نیازمند توجه مدیران ارشد استانهای غرب کشور و مدیران کشوری این حوزه هستند تا اختلافاتی که بر سر منافع عده‌ای محدود در ایلام و خوزستان به وجود آمده است را حل کنند و مسیر کوچ‌شان هموار شود.
بخش زیادی از مراتع عشایر کرمانشاه که گرمسیرشان در ایلام و خوزستان قرار دارد توسط منابع طبیعی این استان ها به عنوان طرح های مختلف به افرادی واگذار شده است و اینک آنها مجبور به خرید مراتعی هستند که سالهاست دامهایشان را در آن چرانده اند و بخشی هم که باقی مانده با مخالفتهای مردم و برخی از مسئولین این استانها و شهرستانهای تابعه آنها با مردم سر ناسازگاری گذاشته اند و می خواهند مانع حضور آنها شوند.
این منابع، منابع ملی و عمومی کشور است مگر می شود کرمانشاه نیز اجازه انتقال آب به ایلام و خوزستان را در طرح گرمسیری و از سد داریان ندهد و در این طرح ملی اختلال ایجاد کند؟ الحمدالله شاهدیم که استانهای پایین دستی حق‌آبه‌ای بیشتر از کرمانشاه نیز در این طرح گرفته اند.
مدیریت ارشد استان کرمانشاه اگر می خواهد این معضل به یک بحران ملی تبدیل نشود باید هرچه زودتر با مسئولین استانهای همجوار تشکیل جلسه بدهد.