حذف ریل از منو شهرداری

منوریل، قطار سبک شهری و یا هر اسم دیگری که صدایش کنند، بختکیست که سال‌هاست چهره شهری کرمانشاه را کریه و بد منظر کرده است. در یک دهه گذشته شاید با هر کارشناس، مسئول، مدیر و یا هر فرد عامی و حتی بیسوادی در این خصوص صحبت کرده‌ام به یاد نمی آورم حتی به تعداد انگشتان یک دست هم یک کرمانشاهی عاقل و بالغ از این پروژه به نیکی یاد کرده باشد و آینده‌ی روشنی برای آن متصور بوده باشد.
خبر عدم تمایل شهرداری کرمانشاه برای سرمایه گذاری در روند تکمیل این پروژه آخرین و شاید واقعی ترین واقعیت به بن‌بست رسیدن پروژه ریلی شهر کرمانشاه است.
پروژه ای منسوخ که دولت نابغه به کرمانشاه مظلوم تحمیل کرد و به خاطر همین مساله تا به حال هیچ کس زیر بار آن نرفته است و همه و همه گناه آن را به پای بانی پروژه و دولت وقت می نویسند. به یاد دارم در اواخر استانداری دادوش هاشمی پروژه منوریل به خاطر تحریم‌ها رونق چندانی نداشت و با پیشرفتی نه چندان مناسب در رکود کامل به سر می برد که با روی کار آمدن دمیاد در ماه های پایانی دولت، استاندار وقت که گویی صرفا با هدف و نیت بالابردن بار مالی کنسل شدن پروژه در دولت بعد بر مسند استانداری کرمانشاه نشست، ستون های نیم بند منوریل را با پیشرفت مناسبی به استاندار جدید دولت تدبیر و امید تحویل داد.
رسانه ها و افکار عمومی شاید داناترین و آگاه ترین بخش جامعه کرمانشاه در برخورد با پروژه منوریل بودند و در مقاطع مختلف با مواضع شفاف دیدگاه و نظر خود را پیرامون این موضوع بیان کردند، اما متاسفانه همواره صدایشان در هیاهوی منافع گروهای سیاسی و برخی مدیران گم شد.
به نحوی که حتی شکل گیری کمپین رسانه ای برداشتن ستون‌های منوریل در زمان مدیریت رضایی بابادی کمتر از ۴۸ ساعت دوام آورد و معاون عمرانی وقت به جای بهره گیری از این فضای مناسب در افکار عمومی برای پایان بخشیدن بر این نحوست، خود تحت تاثیر فشار برخی از نمایندگان کرمانشاه سردمدار تکمیل منوریل و تغییر طرح آن به قطار سبک شهری و عبور بخشی از پروژه از زیر زمین برای اقناع افکار عمومی، دولت تدبیر و امید را در این خیانت بزرگ به شهر کرمانشاه سهیم و شریک کرد و کمپینی را که با هزار امید شکل گرفت را با تدبیری سحر گونه در نطفه خفه نمود.
پروژه ای که حال با تصویب برجام، دولتی‌ها امیدوار بودند با بهبود وضعیت اقتصادی کشور با روند مناسب تری پیش برود در طول تصدی معاون عمرانی وقت استان شتاب بیشتری به خود گرفت اما با لغو نیم بند برجام و از سرگیری تحریم های جدید کشور دچار بحران های مالی و اقتصادی شد و روند افزایش سرسام آور تورم هزینه های پروژه را به چندبرابر افزایش داد تا امروز قطار شهری کرمانشاه در گل بماند.
سخنان چند وقت اخیر استاندار کرمانشاه در خصوص مشکلات ستون های این پروژه شاید سرفصلی بود برای شکل دادن به افکار عمومی و انداختن گناه کار به گردن اسلاف خود، تا به نوعی دولت از زیر بار مسئولیت این پروژه فرار کند.
از شهرداری ورشکسته کرمانشاه که برای پرداخت حقوق پرسنل خود هشتش گرو نهش است نیز انتظاری نمی رود که وارث پروژه‌ای شود که نیازمند ۴۰۰۰ میلیارد تومان اعتبار برای تکمیل آن است، نه توانش را دارد و نه منابع کافی بار پیشبرد این پروژه. حال موضع گیری شورای شهر چیز تازه و شگرفی نیست و تنها می‌توان آن را در راستای شکل دهی به افکار عمومی تحلیل و تفسیر نمود.
باید گفت دولت و دولتی ها (چه قبل و چه دولت کنونی) و برخی از نمایندگان کرمانشاه مقصرین اصلی و بانی و باعث تحمیل و وضعیت کنونی این پروژه هستند و خواهند بود. اگر دولتی آن را تحمیل نموده است، دولت جدید فرصت جبران این مصیبت را داشته است اما متاسفانه عواملی همچون ترسو بودن مدیران، فشار نمایندگان و شاید عدم چشم پوشی از عواید ردیف اعتباری کلان پروژه دست به دست هم دادند تا امروز سر نخواستن قطار شهری در کرمانشاه دعوا شود.
این پروژه جدای از تحمیل هزینه های مالی سنگین به دولت، بار روانی اجتماعی زیادی در افکار عمومی ایجاد کرده است، که در صورت تعطیلی پروژه عواقب مناسبی در افکار عمومی به جای نخواهد گذاشت.
بانیان مصر و عاملین تسریع و به اجرای این پروژه کذایی باید امروز به افکار عمومی پاسخ بدهند که دلیل این همه پافشاری بر این غلط چه بوده است.
و نکته پایانی در صورت تعطیلی و کنسل شدن روند ادامه این پروژه توسط دولت به سهم خود از دادستان محترم کرمانشاه خواستاریم به عنوان مدعی العموم بر علیه این افراد به خاطر تضییع بیت المال، قطع درختان مسیر پروژه، ویرانی حریم منظری شهر کرمانشاه، بازی با روح و روان مردم، بی توجهی به خیر اندیشی کارشناسان، اصحاب رسانه و دلسوزان این شهر و از دست دادن فرصت های توسعه شهری اعلام جرم نماید. باشد که در پیشگاه آیندگان بیش از این شرمسار نباشیم.